De “Tatort” Dresden distantieert zich van de woedemisdaad

De uitstapjes naar sociaal drama betekenen vaak een mislukking voor de misdaadserie op zondagavond. De nieuwe aflevering van Dresden, waarin hoofdinspecteur Schnabel (Martin Brambach) en hoofdinspecteur Leonie Winkler (Cornelia Gröschel) voor het eerst samen op onderzoek gaan, ontleent de lieflijke naam "Siebenschläfer" (Zeven Slapers) aan een tehuis voor adolescenten. Hier, aan het begin, pakt een meisje (Dilara Aylin Ziem) haar spullen – waaronder een fles wodka. Het is blijkbaar bedoeld als iets definitiefs.

De tiener ontsnapt niet alleen, maar met haar vriend Pascal (Florian Geisselmann). De volgende ochtend wordt de zestienjarige dood aangetroffen, en van Pascal is geen spoor meer.

Forensisch onderzoek meldt een verdrinkingsdood. Het blijft onduidelijk of het meisje "viel, sprong of onder water werd gedwongen". In het huis waar Lilly met veertien andere adolescenten woonde, stuiten onderzoekers op passief verzet. De kille directrice (Silvina Buchbauer) antwoordt, gevraagd naar familieleden en vrienden van de vermiste, agressieve Pascal: "Hij heeft alleen ons." Dit kan worden geïnterpreteerd als een griezelige dreiging.

Moest Lilly echt beschermd worden tegen haar moeder, zoals het hoofd van de jeugdzorg (Peter Moltzen) beweert wanneer hij uitlegt dat een gezin een "hel" kan zijn? En wat heeft de verantwoordelijke psychiater (Hanno Koffler) te verbergen in zijn stijlvolle, ijskoude kantoor in een oud gebouw?

Schnabel – die zelf in de DDR-tijd een tijdlang in een tehuis heeft gewoond omdat zijn moeder naar verluidt overmand was door de 'socialistische opvoeding' – is ervan overtuigd dat er iets mis is. Hij verliest even zijn professionele afstand en maakt een fatale fout. Maar zijn instinct zal blijken te kloppen. De vraag is of de neerwaartse spiraal onstuitbaar is als hij eenmaal in een tehuis woont.

Hoewel het misdaadverhaal beter werkt dan verwacht, ondanks de intentie om met deze "Tatort" (plaats delict) een gevoel van bezorgdheid te creëren, vervallen de scenarioschrijvers (Silke Zertz en Frauke Hunfeld) in hun weergave van het milieu af en toe in het cliché van een sociaal drama uit de jaren tachtig. Bijvoorbeeld wanneer de conciërge met ouderwetse autoriteit tegen de tieners schreeuwt dat ze eindelijk het tuinhekje moeten sluiten.

Zelfs in de herdefiniëring van Schnabels rol als Winklers collega-onderzoeker lijken sommige dingen papierachtig. Bijvoorbeeld wanneer Winkler – "Hé, hé, meneer Schnabel!" – met haar wegwerphandschoen zwaait omdat de chef op de plaats delict met zijn blote hand naar het "dagboek" van de dode vrouw grijpt. "Een dagboek is toch een soort dagboek?" moet de chef dan vragen. Schnabel heeft de agenten misschien vaak met zijn brutale manier van doen versteld doen staan, maar zijn volslagen domme aard had hem tot nu toe onopgemerkt gehouden.

Als er aan het eind als noodoplossing een moordenaar uit de hoge hoed wordt getoverd, mis je zeker het razendsnelle Dresden “Tatort”, waaruit Karin Gorniak (Karin Hanczewski) afscheid nam met “Heart of Darkness” .

Het trio Gorniak-Winkler-Schnabel creëerde een unieke sensatie in de "Tatort"-reeks, intens en met een nauwgezet en verfijnd oog voor horror. Ook al citeert Schnabel nu prachtig een gedicht van Thomas Brasch, toch mag men niet achterblijven.

“Tatort” Dresden op zondag om 20:05 uur op SRF 1 en 20:15 uur op ARD.